Maču Pikču, sveti grad Inka nalazi se na nadmorskoj visini od 2.430 m, usred tropske planinske šume, u izuzetno lepom okruženju. To je u vreme izgradnje verovatno bila najneverovatnija urbana tvorevina carstva Inka, tada na vrhuncu svoje civilizacije. Njegove džinovske zidine, terase i rampe izgledaju kao da tu sasvim prirodno pripadaju.
Svetilište se nalazi u Peruu na istočnim obroncima Anda u provinciji Urubamba nedaleko od grada Kuska, prestonice nekadašnjeg moćnog carstava Inka. Grad je izgrađen na zaista neobičnom mestu, okružen dubokim liticama koje su ujedno predstavljale i najbolju prirodnu odbranu od neprijatelja.
Misteriozni grad
Sveti grad Maču Pikču uklopljen u dramatični pejzaž gotovo neverovatne lepote, spada među najveća dostignuća u umetnosti i arhitekturi ali i najznačajnije opipljivo nasleđe za to vreme napredne civilizacije Inka.
Mnogi arheolozi modernog doba danas veruju da je Maču Pikču služio kao kraljevsko imanje za careve i plemiće. Postoji mnoštvo drugih teorija koje govore da se radi o verskom lokalitetu, ukazujući na njegovu blizinu planinama i druge geografske karakteristike koje su Inke držale svetim. Desetine alternativnih hipoteza pojavile su se u godinama od kada je Maču Pikču prvi put predstavljen svetu, a naučnici ga različito tumače kao zatvor, trgovački centar, istraživačku stanicu za testiranje novih useva, odmaralište žena ili grad posvećen krunisanju kraljeva, među mnogim primerima.
Izgrađen je u XV veku, ali i relativno brzo napušten nakon što su Španci 1532. godine opustošili i gotovo zbrisali Carstvo Inka. Međutim, ne postoje dokazi da su konkvistadori ikada napadali ili čak stigli do grada na vrhu planine; iz tog razloga, neki su sugerisali da je napuštanje stanovnika došlo iz nekog drugog razloga. Najčešće se kao najverovatniji krivac navodi epidemija malih boginja ili neka druga zarazna bolest koju su sa sobom doneli španski osvajači.
Nakon napuštanja lokacija grada ostaje nepoznanica, a samo njegovo postojanje, legenda. I tako je bilo stotinama godina, sve dok američki arheolog Hiram Bingham nije naleteo na njega 1911. godine. Postojanje grada bila je tajna poznata samo seljacima koji su živeli u blizini.
Nakon arheoloških istraživanja 1911. godine ovaj kompleks postao je poznat čitavoj javnosti i nakon toga postao popularna turistička atrakcija.
Do danas, su ostale nerazjašnjene mnoge misterije vezane za ovo mesto, uključujući tačnu ulogu koju je on mogao igrati u sofisticiranom razumevanju astronomije i pripitomljavanja divljih biljnih vrsta civilizacije Inka.
Grad od kamena
Otprilike 200 građevina koje čine ovaj izvanredni verski, ceremonijalni, astronomski i poljoprivredni centar smešteno je na strmom grebenu, ukrštenom kamenim terasama. Grad se deli na donji i gornji deo, gde je poljoprivredna proizvodnja bila razdvojena od stambenih područja.
Njegove centralne zgrade glavni su primeri zidarske tehnike koju su savladale Inke, a u kojoj je kamenje sečeno tako da se spoji bez maltera. Kamenje je poređano sa takvom veštinom i preciznošću da i dan danas stoji postojano bez obzira na potrese tla koji su česti u ovim krajevima.
Najistaknutije i najpoznatije građevine Maču Pikču-a uključuju Hram Sunca i kamen Intihuatana, isklesanu granitnu stenu za koju se veruje da da ima ulogu solarnog sata ili kalendara.
Izuzetna vrednost lokaliteta i okoline
Masivna arhitektura izuzetno je usklađena sa zadivljujućim prirodnim okruženjem, s kojim je ona nerazdvojivo povezana. Brojne građevine, bogat sistem puteva i staza, kanali za navodnjavanje i čuvene poljoprivredne terase svedoče o dugogodišnjoj i čestoj ljudskoj upotrebi.
Grad Inka predstavlja remek-delo umetnosti, urbanizma, arhitekture i inženjerstva civilizacije Inka. Urađen je izuzetan napor da ovo svetilište u svom punom sjaju izgleda kao deo prirode. Istorijski spomenici i obeležja istorijskog svetilišta Maču Pikču uklopljeni su u pomalo surov planinski pejzaž izuzetne lepote i na taj način pružaju izvanredan primer dugogodišnjeg harmoničnog i estetski zapanjujućeg odnosa između ljudske kulture i prirode.
Jedinstveno je svedočanstvo o civilizaciji Inka koje pokazuje dobro planiranu raspodelu funkcija unutar prostora, kontrole teritorije i društvene, produktivne, verske i administrativne organizacije.
Ono što je još veoma važno je da zahvaljujući veoma toploj i vlažnoj klimi, a verovatno i Inkama čitavo ovo područje obiluje najraznovrsnijim endemskim vrstama biljaka i životinja.
Na relativno maloj površini u blizini “izgubljenog grada” registrovano je više od 400 vrsta ptica među kojima su ptice poput kolibrija, pataka, papagaja, takođe ima i tukana, Andskih petlova, orlova i naravno kondora.
Od krupnijih životinja najviše ima lama, medveda, južnoameričkih rakuna, divljih mačaka, risova, puma, pegavih medveda i mnogih drugih. U Južnoj Americi na svakom koraku možete naići na lame i alpake i one su bukvalno sastavni su deo pejzaža čitavog kontinenta pa i ovog lokaliteta.
Maču Pikču danas
Decenije su prolazile od otkrića ruševina. Vremenom, a posebno nakon što je 1948. godine otvoren put koji je vodio duž planinske obale pa sve do ruševina, ovom lokalitetu rasla je popularnost. Tada je već Maču Pikču postao glavno turističko odredište Perua.
UNESKO je 2007. godine proglasilo Maču Pikču za jedno od novih sedam svetskih čuda. Povećan turizam, razvoj obližnjih gradova i degradacija životne sredine uzimaju svoj danak na lokaciji koja je takođe dom nekoliko ugroženih vrsta. Kao rezultat toga, peruanska vlada je poslednjih godina preduzela korake da zaštiti ruševine i spreči eroziju obronaka planine.
