Srpski fudbal dao je mnoge velike igrače. Brojni naši fudbaleri imali su blistave karijere, kako u domaćim, tako i u stranim fudbalskim klubovima. Neretko su bili i nosioci igre velikih evropskih klubova, a neki su nosili i kapitenske trake u stranim klubovima u kojima su igrali. Takođe, najbolji srpski fudbaleri su uvek činili okosnicu fudbalske reprezentacije Jugoslavije koja je ostvarila brojne uspehe na velikim takmičenjima, počevši od 4. mesta na prvom Mundijalu odigranom u Urugvaju 1930. godine, preko olimpijskog zlata u Rimu 1960, pa sve do osvajanja svetskog prvenstva za mlade igrače u Čileu 1987. godine. Najnovija potvrda da su Srbi talentovani za fudbal desila se u Novom Zelandu 2015. godine kada su mladi fudbaleri Srbije postali prvaci sveta u fudbalu za igrače mlađe od 20 godina.
Svaka generacija, počeviši od Mošine i Tirketove, pa sve do današnjih dana, izrodila je bar po nekoliko fudbalskih asova, pa je zaista teško odrediti koji su to fudbaleri koji bi mogli da se nađu na listi najboljih. Ipak, neka imena su ušla u legendu, a fudbaleri koji se nalaze na ovom našem spisku sigurno se mogu svrstati u najbolje.
Rajko Mitić
Rajko Mitić bio je prva Zvezdina zvezda, kapiten čuvene generacije koja je na Olimpijskim igrama u Helsinkiju 1952. godine osvojila srebrnu medalju. Osim toga, učestvovao je i na dva svetska prvenstva. Mitić je danas jedna od najvećih legendi našeg fudbala, poznat kao jedan od najboljih igrača svoga vremena, ali i kao pravi džentlmen koji se u svakom trenutku provedenenom na fudbalskom terenu ponašao kao veliki gospodin. Nakon igračke karijere, bio je i uspešan trener Crvene Zvezde i reprezentacije Jugoslavije.
Dragoslav Šekularac – najveći dribler srpskog fudbala
Popularni Šeki, važio je za najvećeg šarmera u srpskom sportu. Fudbaler koji je svojim fudbalskim vragolijama, driblinzima i golovima osvajao simpatije ljubitelja fudbala na kojem god stadionu da je igrao. Poznavaoci prilika u našem fudbalu smatraju da je Šekularac najbolji dribler srpskog fudbala. Bio je to igrač ogromnog talenta, ali i nezgodnog temperamenta, koji je bio i najveći kamen spoticanja u Dragoslavljevoj karijeri, koja je po mnogima mogla da bude još puno, puno uspešnija da nije bilo takve njegove naravi.
Dragoslav Šekularac proglašen je za drugu Zvezdinu zvezdu. Kao prvotima Crvene Zvezde debitovao je kao sedamnaestogodišnjak, a dres seniorske reprezentacije Jugoslavije prvi put je obukao sa nepunih 19 godina. Sa reprezentacijom je osvojio dve srebrne medalje: na Olimpijskim igrama u Melburnu 1956. godine i na Evropskom prvenstvu u Francuskoj 1960. godine.
Milan Galić – Nacionalni golgeter
Nakon velikih Stjepana Bobeka i Rajka Mitića, na scenu je stupio još jedan veliki golgeter, predvodnik generacije koja je uspela da se popne na olimpijski tron. Zlatnu medalju naši fudbaleri osvojili su na Olimpijskim igrama u Rimu 1960. godine, a iste godine na prvom Evropskom prvenstvu u fudbalu, Galić i njegovi saigrači postali su vicešampioni Evrope. Galić je odigrao 51 utakmicu za reprezentaciju Jugoslavije i postigao 37 golova. Bio je i ostao poznat kao vrsni strelac, igrač sa snažnim osećajem za gol, a ostaće upamćen njegov debitantski nastup za reprezentaciju, kada je u meču protiv Bugarske dao gol već u 26. sekundi utakmice.
Milan Galić ostvarivao je i klupske uspehe. Sa svojim Partizanom igrao je finale Kupa šampiona u Briselu 1966. godine, u kome je, na žalost, naš klub poražen od Real Madrida rezultatom 2:1.
Dragan Džajić – najveća legenda srpskog i jugoslovenskog fudbala
Kada se pomene srpski fudbal, prva asocijacija kod većine ljubitelja najvažnije sporedne stvari na svetu je upravo Dragan Džajić, čovek koji je zvanično najbolji srpski fudbaler svih vremena. Jedan je od malobrojnih koji je imao uspehe na svim poljima – kao igrač u klubovima i kao reprezentativac, ali i kasnije kao funkcioner, kada je sa Crvenom Zvezdom u Bariju i Tokiju postao klupski prvak Evrope i sveta.
Džajić je svojevremeno važio za najbolje levo krilo i za jednog od najboljih fudbalera na svetu; čak i slavni Brazilac Pele divio se njegovom fudbalskom majstorstvu. Bio je odličan u svim aspektima igre: kao dribler, izvođač slobodnih udaraca, kao asistent i kao golgeter.
Posle 12 godina provedenih u Crvenoj Zvezdi, čiji dres je oblačio 590 puta i za nju postigao 365 golova, karijeru je nastavio u maloj Bastiji, gde, prema mišljenju mnogi kompetentnih, nije mogao da dovoljno napreduje i učini svoju karijeru još većom. Sa reprezentacijom Jugoslavije bio je vicešampion Evrope na prvenstvu održanom 1968. godine u Italiji. Svrstan je u idealni tim EP svih vremena.
Dragan Stojković Piksi – čarobnjak sa loptom
Dragan Stojković Piksi radio je sa loptom bukvalno šta je hteo, a da ga nije omela teška povreda bukvalno na vrhuncu karijere, verovatno bi osvojio mnogo više trofeja i postao najbolji fudbaler sa naših prostora. Bio je peta Zvezdina zvezda, njen kapiten, a klub je napustio sezonu pre nego što je Zvezda postala prvak Evrope i sveta. Zanimljivo je da je u čuvenom finalu Kupa evropskih šampiona u Bariju Piksi nastupao protiv Crvene Zvezde, noseći dres francuskog Marseja, ali je trofej ipak pripao našem klubu.
Posle Marseja nastupao je za italijansku Veronu, a nakon toga Piksi je karijeru nastavio u Japanu, nastupajući za klub Nagoja, gde su ga navijači, saigrači i svi ostali koji vole ovaj japanski klub prosto obožavali. U Nagoji se proslavio i kao trener.
Ostvario je i zavidnu reprezentativnu karijeru. Nastupao je 1984. godine za olimpijski tim Jugoslavije koji je u Los Anđelesu osvojio bronzanu medalju. Bio je predvodnik tima koji je 1990. godine na svetskom prvenstvu u Italiji stigao do četvrtfinala, gde je nesrećno poražen od reprezentacije Argentine posle izvođenja penala. Ljubitelji fudbala najviše pamte njegov nastup protiv Španije u osmini finala, kada je postigao dva prelepa gola i taj meč smatraju utakmicom karijere Dragana Stojkovića.
Vladimir Jugović – karijera puna trofeja
Vladimir Jugović je najtrofejniji fudbaler u istoriji srpskog fudbala. Bio je jedan od najznačajnijih igrača Zvezdine zlatne generacije sa kojom je osvojio titulu prvaka Evrope i sveta. Nakon toga se preselio u Italiju, gde je u njihovom Kalču nastavio da niže trofeje.
Igrajući za Sampdoriju, Juventus, Lacio i Inter osvojio je još 9 titula, među kojima i još jedan pehar klupskog prvaka Evrope, čime je postao jedini fudbaler sa naših prostora koji je dva puta osvojio Ligu šampiona. To se dogodilo 1996. godine kada je Juventus pobedio Ajaks nakon izvođenja penala, a upravo je Jugović izveo odlučujući penal u seriji i doneo titulu prvaka Evrope staroj torinskoj dami. Nakon 6 godina provedenih u Italiji, Vladimir se seli u Španiju (Atletiko Madrid), pa u Francusku (Monako), da bi pred kraj karijere igrao u austrijskoj Admiri i najzad u nemačkom Ahenu.
Jugović je imao i solidnu reprezentativnu karijeru. Nastupao je za reprezentaciju 42 puta, i postigao 3 gola. Učestvovao je na Mundijalu u Francuskoj 1998. godine i na Evropskom prvenstvu u Belgiji i Holandiji 2000. godine.
