Na početku razvoja ljudskih zajednica nije bilo ratova, osim plemenskih sukoba zbog plena ili prava lova u pojedinim područjima. Pravi su ratovi počeli kad su grupe pokušale proširiti svoju teritoriju. U početku je borba bila zadatak svih sposobnih ljudi plemena. Kasnije, kad su nastali narodi, ratovanje je postalo zanimanje. Tako se pojavio prvi vojnik. On je katkad bio vojnik samo povremeno, a ponekad nije imao drugog zanimanja osim vojničkog i plaćalo ga je i izdržavalo stanovništvo, isto kao danas.
Prvo oružje
Prvo oružje čoveka bile su jednostavne kamene toljage. Kasnije je on počeo oblikovati kamenje i kosti u oružje s oštricom. No, ono je imalo vrlo ograničenu upotrebu u borbi i naredni stupanj razvoja bila je delimična izrada oružja od metala. Prvo oružje takve vrsti bilo je od bakra, koji je zatim zamijenjen bronzom, mnogo tvrđim i čvršćim materijalom. Naredni stupanj razvoja bilo je otkriće obrade gvožđa.
Polako se razvijalo i drugo oružje, pa su prvobitni bodeži prerasli u mačeve. Čovek je pronašao luk i strelu, prvo oružje kojim se moglo ubijati s veće udaljenosti.
Narod koji je imao oružje nepoznato njegovim neprijateljima bio je u velikoj prednosti. Takvo “tajno” oružje bila su i bojna kola koja su Hiksonci upotrebljavali u osvajanju Egipta otprilike oko 1800. godine pr. n.e. Pre toga Egipćani nisu nikad videli bojna kola, štaviše, nisu znali ništa o točkovima i njihovoj upotrebi.
Pre dolaska Hiksonaca, egipatska vojska je koristila jednostavne lukove od drveta ili trske sa dometom od oko 33 metra, dok je složeni luk bio u stanju da uputi snažan udarac na 200 metara.
Prva poznata bitka
Najraniji fizički dokazi o stvarnoj bici potiču iz drevnog grada Hamoukara koji se nalazio u današnjoj Siriji. Žitelji ovog grada bavili su se trgovinom kao i obradom bakra, a sudeći po iskopinama grad je bio zaista napredan za vreme u kome se razvijao. Grad je bio na klјučnom trgovinskom putu koji je vodio iz Anatolije (današnja Turska) preko severne Sirije i reke Tigar u južnu Mesopotamiju.
Ne zna se tačno kada je započeo taj prvi rat koji istoriji pamti ali najraniji dokazi ukazuju na vreme između 4.000. i 3.500 godine p.n.e. Tada je region koji je okruživao mladu gradsku državu, koja se nalazila na sadašnjem severoistoku Sirije, napadnut i kolonizovan širenjem carstva Uruka iz južne Mesopotamije, današnji jug Iraka. Uruk je bio masivan grad, u to vreme možda najveći grad na svetu. Za razliku od Hamoukara, nedostajalo mu je prirodnih dobara, poput drveta i metala. Na svom vrhuncu, Uruk je verovatno imao oko 80.000 stanovnika. Istoričari veruju da su stanovnici Uruka migrirali na sever, duž reka Eufrat i Tigar u Siriju tokom njihove ekspanzije u potrazi za resursima.
Moguće je da stanovnici Hamoukara nisu hteli da postanu vazali ovih čudnih stranaca i da su uzeli oružje da se obrane. Dokazi ukazuju da je usledila bespoštedna bitka u kojoj je uništen grad Hamoukar.
Obsidijan mogući uzrok sukoba
U okolini grada pronađene su velike količine obsidijana, što ukazuje na postojanje postrojenja za proizvodnju oružja i oruđa. Vulkanska stena ove vrste ne postoji u bližoj okolini Hamoukara, pa se naslućuje da je uvežena. Najbliža ležišta nalaze se na području planine Nemrut (današnja Turska), oko 170 km severno od grada. Ovo je potvrđeno i hemijskom analizom pronađenog obsidijana.
Nalazi su iznenadili mnoge arheologe, jer ukazuju na postojanje nezavisnih trgovačkih mreža u severnoj Mesopotamiji izvan uticaja južnih gradova, kao što su Ur i Uruk.
Projektilima od gline zasuli grad
Arheolozi sa Univerziteta u Čikagu su 2005. godine otkrili ostatke gradskih zidina u Hamoukaru koji su, čini se, protkani tragovima lomlјenog kamena, koji su napadači iz Uruka verovatno bacali na stanovnike ovog drevnog grada. Takođe je otkriven i veći broj metaka od gline. Ostaci čak 1.200 ovih projektila pronađeni su prilikom arheoloških iskopavanja, što ukazuje na epsku bitku, bar prema drevnim standardima.
Ostaci srušenih zgrada koji sadrže uglјenisane ostatke građevina Hamoukara takođe su otkriveni na ruševinama starog grada. Sve ovo u kombinaciji s artefaktima Uruka koji su pronađeni na vrhu prvobitnog naselјa pokazuje da su osvajači verovatno pobili, porobili ili rasterali prvobitne stanovnike, porušili grad i sagradili svoj vlastiti na njegovim ruševina.
„Napad mora da je bio brz i intenzivan. Zgrade su izgorele i urušile se zakopavajući sve u njima“, rekao je Clemens Reichel vođa tima Ekspedicije Hamoukar.
I dan danas Sirija je trusno područje, i dalje vodi svoje ratove, a ovaj poslednji preti da uništi mnoge vredne spomenike iz prastarih vremena pa i ostatke grada Hamoukara po drugi put u svojoj istoriji.
